6 Şubat 2023 – Hatay

En son blog yazdığım tarih 3 Şubat 2023’tü… Bu yazıda Metin Uca’nın gözaltına alınmasından ötürü kaygılarımı, endişelerimi ve konu hakkında kendimce geyiğimi yapmıştım. Hatay’a bu dönemde gelen tiyatro oyunlarının bolluğundan bahsetmiştim. Hatta o zaman geyik olarak iyi ki bilet almamıştım diye yazmıştım ama yazıyı yayınladıktan 2 gün sonra biletleri aldım. Biletleri aldım ve ertesi güne gözümü depreme açtım…

Evim Antakya’da medeniyete arabayla beş dakika ama medeniyetin dışında bir konumdaydı. Sanıyordum ki tek zarar gören bina benim oturduğum sitedeki binalardı. Fakat depremden dakikalar sonra gruplardan gelen “en kaz altındayız…” mesajlarını gördükten sonra olayın ciddiyetini kavramaya başladım. Medeniyetin başlangıcına indiğimde ise yıkılmış evlerden dolayı mahalle içlerine araba ile giremeyeceğimi fark ettim. Medeniyet bitmiş ve ölüm kalım mücadelesi başlamıştı.

6 Şubat’tan 22 Şubat’a kadar depremin içinde bir depremzede olarak bizi yönlendirenlerin kabiliyeti çerçevesinde insanlığa yararlı olmak için elimizden geleni yaptık. 25 Şubatta 15 günlük bir izne ayrılıp Antakya’dan biraz uzaklaştık ama içimizde birikenlerden bir türlü uzaklaşmadık. Burada şunlar yanlıştı, bunlar eksikti bıdı bıdı edebiyatı yapmak istemiyorum, hatta deprem üzerine de yazmak istemiyordum ama şimdi çadırda canım sıkılınca tekrar blog yazmaya bir yerden başlamak istedim. Üzgünüm, kırgınım ve öfkeliyim. Ama en çokta Antakya’ya dargınım… Sonumuz böyle olmamalıydı.

2019 Şubat’ının sonlarında Hatay’ın Altınözü ilçesine geldim ilk olarak. Uçaktan indim, araba kiraladım ve çalışmaya başlayacağım yeri Google’da bulup işaretledim. Ben geldiğim de Hatay oldukça ıslaktı ve Havalimanının etrafı sular altındaydı. Uçaktan gördüğümde “vay be adamlar meşhur asi nehrinin ortasına havalimanı mı yapmış yoksa” diye düşündüydüm. Sonradan öğrendim de meğerse orası Amik Ovasıymış…

Navigasyon beni yönlendiriyor ancak tabelalara bakıyorum Samamdağ yazıyor, altında Lazkiye yazıyor, Yayladağı yazıyor altında Halep yazıyor… Dedim ben nereye geldim, nereye gidiyorum… Çalışacağım yer inşallah Türkiye’dedir. Zaten daha sonra yaptığım tespit üzerine Amanosların Akdeniz’e bakan tarafı Türkiye iken, diğer tarafı tam bir Suriye. Sınır varmış yokmuş çokta farklı değil. O Belen rampasını aştıktan sonra her şey değişiyor. İlk başlarda yabancı bir yere alışmanın zor olacağını bekliyordum ancak bu kadarda yabancı bir yer beklemiyordum. Zaten o zamana kadar kaç tane yabancı yer görmüştüm ki? Zaten kendime bile yabancıydım, kaldı ki Hatay’a yabancı kalmışım çok mu? Ama sonra hem kendimi hem Hatay’ı tanımaya başladım. 2019’dan, 2023’e kadar her geçen gün biraz daha tanıdım Hatay’ı ta ki 6 Şubat sabahı gördüğüm Hatay, benim tanıdığım Hatay değildi. Ben, ben miydim? Emin değilim.

Hatay eksik bir şehirdi. O’na ithaf edilen tüm sıfatlar ve övgüler aslında sadece sözdeydi. Pratikte hiç öyle değildi. Hani bir kere medeniyet şehri denilen yerde çöp kültürü yok, sinema izleme kültürü yok, tiyatro kültürü yok yolları desen hiç olmasa daha iyi ki zaten çoğu yerde yol var mı yok mu belli değil. Böyle medeniyet olmaz ama Hatay medeniyetler beşiği denirdi. İşte böyle de kızgınım Hatay’a çünkü hak etmiyor bu sıfatları. Eksikti Hatay ama kendine has çekiciydi. Şimdi tamamen eksildi. Hatay çok eksildi arkadaşlar. Dostlar masadan birer birer değil masayla birlikte eksildi. Tam taşlar yerine oturmaya başlıyordu, daha yaşanabilir bir yer oluyordu… Yaşayanlarını da aldı gitti Hatay!